Wie een publiek wil boeien, doet er goed aan soms even niks te zeggen. Dat klinkt vast raar, maar heus: laat zo nu en dan een pauze vallen in je verhaal en je toehoorders worden enthousiast van wat ze niet horen.
Dat zit zo. De mensen die naar je luisteren, willen je niet alleen horen – ze willen je begrijpen. Dat lukt het best als ze de kans krijgen om te verwerken wat je zegt. Vandaar de pauze.
Zwijg en kom op adem
Voor jezelf als spreker is een pauze ook fijn. Je kunt dan even op adem komen. Wie alsmaar doorpraat, komt letterlijk adem tekort.
Een pauze zorgt er ook voor dat je status als spreker (of moeten we zeggen: zwijger?) groeit. Echt. Want je publiek beseft dat alleen dames en heren met zelfvertrouwen het lef hebben een stilte te laten vallen. Vooral de onzekere sprekers ratelen maar door.
Hoe doe je dat, pauzeren?
Een goede pauze kondigt zich al aan, terwijl je praat. Je toonhoogte gaat aan het einde van je zin omlaag. De toehoorder weet: de zin stopt, de spreker gaat even stilhouden. Een kwestie van melodie dus, het voorspel van de pauze.
(Probeer het voor de lol in een gesprek eens precies andersom, verhoog je toon aan het einde van een zin. Doe het met een telefoonnummer dat je mondeling aan iemand doorgeeft. Na het tiende en dus laatste cijfer, wacht de ander op nog meer getallen – simpelweg omdat je met je stem omhoog gaat in plaats van naar beneden.)
Zo ziet het er zonder pauze uit
Het is met pauzes in een presentatie een beetje als met deze tekst. Na elke alinea is er een witregel. Lijkt zinloos, die ruimte. Maar hoe onaantrekkelijk wordt de tekst zonder alinea’s en witregels. Zo:
Zeg eens even niks. Wie een publiek wil boeien, doet er goed aan zo nu en dan even niks te zeggen. Dat klinkt vast raar, maar heus: laat pauzes vallen in je verhaal en je toehoorders worden enthousiast van wat ze niet horen. Dat zit zo. De mensen die naar je luisteren, willen je niet alleen horen – ze willen je begrijpen. Dat lukt het best als ze de kans krijgen om te verwerken wat je zegt. Vandaar de pauze. Zwijg en kom op adem. Voor jezelf als spreker is een pauze ook fijn. Je kunt dan even op adem komen. Wie alsmaar doorpraat, komt letterlijk adem tekort. Een pauze zorgt er ook voor dat je status als spreker (of moeten we zeggen: zwijger?) groeit. Echt. Want je publiek beseft dat alleen dames en heren met zelfvertrouwen het lef hebben een stilte te laten vallen. Vooral de onzekere sprekers ratelen maar door. Hoe doe je dat, pauzeren? Een goede pauze kondigt zich al aan, terwijl je praat. Je toonhoogte gaat aan het einde van je zin omlaag. De toehoorder weet: de zin stopt, de spreker gaat even stilhouden. Een kwestie van melodie dus, het voorspel van de pauze. (Probeer het voor de lol in een gesprek eens precies andersom, verhoog je toon aan het einde van een zin. Doe het met een telefoonnummer dat je mondeling aan iemand doorgeeft. Na het tiende en dus laatste cijfer, wacht de ander op nog meer getallen – simpelweg omdat je met je stem omhoog gaat in plaats van naar beneden.) Zo ziet ratelen eruit. Het is met pauzes in een presentatie een beetje als met deze tekst. Na elke alinea is er een witregel. Lijkt zinloos, die ruimte. Maar hoe onaantrekkelijk wordt de tekst zonder alinea’s en witregels.
Niet om aan te horen, toch?
Over de auteur
